بوکس در بازیهای المپیک باستان تقریباً مانند ورزش مشت‌زنی امروز بوده است و به طوری که از شواهد و مدارک پیداست، مشت زنی امروزی چیز تازه‌ای نسبت به مشت زنی آن روزگاران ندارد. تنها وقتی که قهرمانان امپراتوری رم به این بازی روی آوردند، دستهای خود را با آستینی شبیه به دستکش که روی آن سیمهای محکم فولادین کوفته بودند مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای بسیار سخت و محکم‌تر از سنگ و فولاد برای این کار تهیه کرده بودند، بدست کرده و به مسابقه می‌پرداختند.
به کار بردن این دستکش‌های عجیب که به راستی اسلحه‌ای کشنده بود باعث می‌شد در هر مسابقه‌ یکی از دو طرف کشته یا سخت مجروح شود. در نتیجه مسابقه‌های مشت‌زنی به سبک رومی‌ها منسوخ شد. اما مشت زنان المپیادهای باستان، دستکش چرمی به دست می‌کردند و برای از بین نرفتن آن با واکسی از چربی حیوانات آن را واکس می‌زدند.
کیسه بوکس و توپ گلابی هم چیز جدیدی نیستند. در قرن‌های پیش از میلاد، مشت‌زنان در سالن‌های سرپوشیده تمرین می‌کردند و از کیسه بوکس‌های چرمی که آنها را از دانه‌های نباتی و شن انباشته ساخته بودند برای تقویت مشت‌های خود استفاده می‌بردند. امروزه بوکسورها هنگام تمرین و مسابقه برای مصون ماندن سر از ضرب‌دیدگی و محافظت از غضروف گوشها از شکستگی از کلاه محافظ استفاده می‌کنند. این محافظها در دوران المپیک باستان نیز وجود داشته و به آن «آمسفرتاید» می‌گفتند. در آن زمان حتی از محافظ دندانها هم استفاده می‌کردند و فرق آن با محافظ دندان امروزی تنها در جنس آن بوده، بدین صورت که از جنس چرم ساخته می‌شده است.
با این وجود چند تفاوت اساسی میان بوکس آن دوران و بوکس امروزی دیده می‌شود. در آن زمان مسابقات مشت‌زنی بدون رعایت وزن انجام می‌گرفت، مقرراتی برای مسابقه و استراحت مشت‌زنان وجود نداشت و مسابقه آن‌قدر ادامه می‌یافت تا یکی از طرفین ناک‌اوت شود یا تسلیم شود. البته در صورتی که هر دو بوکسور نمی‌توانستند به مبارزه ادامه دهند مسابقه پایان می‌یافت. البته یونانیها مقررات غیرعادلانه‌ای هم داشتند، به عنوان مثال، اگر پس از ساعتها مبارزه هر دو بوکسور از فزونی خستگی قادر به ادامه مسابقه نبودند، برای تعیین برنده به هر یک از آن دو یک شانس داده می‌شد تا یک ضربه بدون دفاع به حریف وارد آورد و برای اینکار قرعه می‌کشیدند و تردیدی نبود مشت زنی که قرعه به نامش می‌افتاد با همان نخستین ضربه، حریفش نقش زمین می‌شد و مجالی برای جبران نداشت.
اگرچه مشت زنی یک ورزش مهم بشمار می‌آمد ولی در نخستین دوره بازیهای المپیک باستان در سال ۷۷۶ قبل از میلاد جزو رشته‌های این بازیها نبود و در بیست و سومین دوره المپیک باستان جزو رشته‌های رسمی در‌آمد. تاریخ بازیهای مزبور ۶۸۸ قبل از میلاد بود و یک یونانی به نام «اونوماسیتوس» اولین تاج قهرمانی را بر سر نهاد و چندی بعد مقررات رسمی مشت زنی المپیک را نوشت.
المپیادهای باستان )۷۷۶ پیش از میلاد تا ۳۹۳ بعد از میلاد) به پیشرفت تکنیک‌های این ورزش بیش از هر عامل دیگری کمک کرد. در سال ۱۲۰۱ کشیش جوانی به نام برناردین که از طرز مشت‌زنی وحشیانه، سخت ناراحت بود و گاه می‌دید که مردم با چاقو با یکدیگر دوئل می‌کنند، طرز حمله و دفاع را در ورزش مشت‌زنی به مردم آموخت و حتی تا زمانیکه حیات داشت خود به عنوان معلم و مربی و داور مسابقه حاضر می‌شد.
در قرن هجدهم ورزش مشت‌زنی در انگلستان کاملاً رواج یافته بود و جیمزنیگ پدر مشت زنی انگلستان ورزش مشت‌زنی را از کشتی که سالها با آن توأم بود جدا ساخت و در سال ۱۷۱۹ یک مدرسه مشت‌زنی در تاتنهام بنا نهاد. جیمزنیگ عده زیادی را در این مدرسه تعلیم داد و خود تا ۳۴ سالگی در مسابقه‌ مشت‌زنی شرکت می‌جست. تا سال ۱۷۴۳ در مسابقه‌های مشت‌زنی استراحت در حین مسابقه وجود نداشت اما فردی به نام «بروتن» قانونی برای مسابقه‌های مشت‌زنی در هفت ماده برای نخستین بار تدوین کرد که در مفاد آن از استراحت میان راندها و داشتن سه داور برای قضاوت مسابقه یاد شده است. آخرین مسابقه مشت‌زنی بدون دستکش در سال ۱۸۸۹ میان سولیوان و گیل‌وین انجام یافت.
ستفاده از دستکش مشت زنی در زمان بروتن رنگ واقعیت به خود گرفت ولی استعمال دستکش از سال ۱۸۱۸ مرسوم گردید و در سال ۱۸۵۶ تغییر یافت و بصورت امروزی درآمد. البته از سال ۱۸۷۲ در مسابقات مشت‌زنی لندن دستکش‌ها به شکلی درآمد که دقیقاً مانند امروزه بود و وقت راندهای مسابقه سه دقیقه‌ای و قوانین مشت زنی مرسوم به «گوئین زبری» که شامل ۱۲ ماده بود در آن دقیقاً اجرا می‌شد.
در المپیک ۱۸۹۶ یعنی نخستین المپیک نوین، مسابقه بوکس انجام پذیرفت ولی چون تنها انگلیس و آمریکا شرکت داشتند در برنامه بازیهای ۱۹۰۰ قرار نگرفت تا چهار سال بعد دوباره به برنامه بازیها بازگشت و در سال ۱۹۰۸ لندن این مسابقات در پنج وزن برگزار گردید
منبع:رزمی کار